Is there a Carole McClure? Deze titel refereert aan: “Yes Virginia, there is a Santa Clause” wat het antwoord was op een brief die een meisje naar The Sun had gestuurd. (Noot van de editor: Anne-Marie wilde graag voor de feestdagen een bijzonder inkijkje geven in haar leven in de VS dat vaak compleet anders is dan we hier gewend zijn. Wij hoeven ons bijvoorbeeld niet bang te maken om de beren die zij dus echt door haar tuin ziet wandelen.)
Als “Pas op!” niet genoeg is.
“Klim niet op de grote rots, je valt in het vuur!!” schreeuwde ik jaren geleden naar mijn kinderen. We hebben een enorme vuurplaats, omlijst met grote stenen, waarvan er natuurlijk één plat en verleidelijk was om op te zitten.
Mijn waarschuwingen leken mijn kinderen helemaal niet te imponeren. Op dat moment voelde het alsof ik geen andere keuze had dan voor hun eigen bestwil het tragische verhaal van Carole McClure te creëren. Het werd veel effectiever om te zeggen: “Ga onmiddellijk van die rots af! Weet je, Carole McClure’s zoon, die zo verminkt is dat mensen schreeuwen als ze hem zien…”
Je bent het vast met me eens dat zulke verhalen veel indruk maken en kracht hebben, zowel bij kleine kinderen als bij kleine volwassenen. Bij elk naderende gevaar bedacht ik een nieuw kind en bijbehorende ramp.
Carole mocht met pensioen.
Tegen de tijd dat mijn kinderen groter groeiden, en kleine volwassenen werden, had mijn Carole McClure, inmiddels nog slechts één kind over. De rest had ik in mijn verhalen al opgeofferd.
Dat ene kind, je weet wel, degene die beide ogen mist en hersendood is…”. Mijn kinderen waren volwassen en mijn bedachte Carole en haar verdrietige gezin waren niet langer nodig en gingen met vervroegd pensioen.
Maar lang duurde dat niet …
Tot ik oma werd. De geschiedenis herhaalde zich. Er brandde een groot vuur in die kuil, en een van mijn kleine kleinzonen stond op “die” rots. Ik moest de McClures uit hun isolement halen, om ze te vertellen wat er met Carole McClure’s zoon was gebeurd! En, net als in de pre-McClure dagen, barstten ze allemaal in lachen uit. Ik moest mijn verhaal weer verbeteren.
Wat ik niet had verwacht, gebeurde vervolgens. Zie je, soms hebben resultaten tijd nodig, zelfs een hele generatie! Het verleden zou er moeten zijn om van te leren, om te herhalen of zelfs te verbeteren. Zodat sommige fouten vermeden kunnen worden. Soms kost het meer tijd voor sommigen dan voor anderen om het te begrijpen. Het is allemaal goed, zolang iedereen het uiteindelijk maar begrijpt.
Mijn zoon.
Toen het tijd was om afscheid te nemen en mijn kleinkinderen veilig in de auto zaten, vertelde mijn zoon dat hij nog even met mij wilde praten. Hij nam me mee, weg van de auto, keek nerveus en bezorgd, en stelde me deze vraag, die me tot op de dag van vandaag nog steeds trots maakt op mijn vertraagde McClure Succes!
Wat zei hij tegen me? “Mam… Carole McClure… kennen we haar?”
Hij had me net zo goed kunnen vragen of de kerstman echt bestaat, met evenveel oprechtheid, het zou hetzelfde effect hebben gehad!
Ik was zo trots op mijn verhaal dat ik een video heb gemaakt waarin ik ukelele speel en in het Frans zing. Bij die vuurplaats. Ja, het is eigenlijk best goed… (Noot van de editor: Anne-Marie leeft in een andere tijdzone dan wij doen. Staat de video er nog niet bij, probeer het dan morgen nog een keer.)
Veel liefde en vrede, een gezegend jaar toegewenst!
Anne-Marie van the Laidback Mat en OntspanSpecialist
Afbeeldingen: Anne-Marie (privébezit), Bing creator.
